Zo, daar zit ik dan, eindelijk begonnen met mijn langverwachte blog! De reden dat ik een blog begin is dat ik een soort dagboek wil hebben voor mijn kleine Marat (die ondertussen gigantisch is gegroeid) en omdat ik op miraculeuze wijze vreselijk veel mee maak. Val mij aub niet aan op stijlfouten, ik ben volop lerende;)
Het is vandaag 3 juli 2011 en op het eerste gezicht lijkt dat een dag zoals velen. Maar toch is dat niet zo. Terwijl ik hier mijn eerste letters type, zit ik te kijken naar de ceremonie op het heilige gras van Wimbledon waar Novak Djokovic regerend kampioen Rafael Nadal heeft verslagen in 4 sets. En dat is toch bijzonder. Zeker als je beseft dat hij hiervoor nog nooit een gras toernooi op zijn naam heeft geschreven. Vervolgens is hij het hele jaar op 1 partij na ongeslagen en zal zich daarmee op een bijzondere manier de geschiedenisboeken in slaan!
Wimbledon, het toernooi van de jarenlange tradities en toch doen uitgerekend daar de microfoons het niet wat weer voor een hilarisch stukje tv zorgt tijdens een normaliter formele prijsuitreiking.
Maar weer terug naar Djokovic. Hij mag zich sinds vrijdag, na zijn halve finale winst op Jo-Wilfried Tsonga, de beste tennisser van de wereld noemen. Iets waar elke tennisser van droomd. Natuurlijk niet élke tennisser, maar als je als kleine dreumes van 5 of 6 jaar met een racketje op de baan staat is dat toch je einddoel.
En Djokovic is het gelukt. Zijn missie is geslaagd.
Bij de vrouwen heb je niet echt een "heerser". Er is niet iemand die elk toernooi wint. Bij de vrouwen heb je altijd perioden gehad dat er een aantal heersers waren. Zo had je de Williams Sisters, daarna Henin & Clijsters, gevolgd door de Russissche dames. En op het moment lijken ze allemaal van elkaar te kunnen winnen.
Bij de mannen daarentegen is dat compleet anders. Daar had je jarenlang Roger Federer aan de macht. Onverslaanbaar was hij. Ik kan mij nog een speler herinneren die zei: "Ik kijk eerst of ik niet in de helft van Federer zit en daarna pas tegen wie ik moet, want niemand kan die man stoppen". Dat zijn pas woorden. Ik denk dat Federer een hoop wedstrijden al bijna had gewonnen vòòrdat hij überhaupt maar een bal heeft geraakt. Dat mentale overwicht moet zo sterk zijn geweest toen.
Vervolgens kwam Nadal, die niet te stoppen leek op gravel en later zelfs op snellere ondergronden zoals de US Open en Wimbledon. En nu heb je Novak Djokovic.
Zelfs in Federer zijn beste tijd had hij rond deze tijd van het jaar niet zo goed gepresteerd als dat Djokovic heeft gedaan. Een partij verliezen over 6,5 maand. Bizar! Wat zal Novak Djokovic een zelfvertrouwen hebben. Het zelfvertrouwen wat er voor zorgt dat je zo ontspannen op de baan kunt staan. Als je zelfvertrouwen er is, wordt alles beter. Je mentale gesteldheid, je creativiteit. Want als er geen schijntje twijfel aanwezig is, dan weet je dat op het meest spannende moment je er zult staan. En wat is dat een machtig gevoel. Het gekke van zelfvertrouwen is dat het heel lang duurt voordat je het hebt, maar zomaar kunt kwijtraken. Ineens uit het niets.
Persoonlijk denk ik dat je het verliezen van het vertrouwen kunt voorkomen door dingen steeds op dezelfde manier te doen. Automatisme..Op het moment dat je gaat afwijken van gewoonten, kun je alleen maar van je apropos raken.
Toch is het een gek proces. Ik ben al weken mijn backhand kwijt en weet hoe hij technisch moet zijn en ik weet hoe hij is geweest, maar toch krijg ik die twijfel tijdens de slag er niet uit. Terwijl een enkelhandige backhand juist weer heel ontspannend gaat. Iemand een suggestie?
Ik houd het hierbij, er staat een torenhoge afwas op mij te wachten (eigenlijk al dagen, maar ik heb toch echt een pan en wat borden nodig, haha)
Artjom
Geen opmerkingen:
Een reactie posten