Mensen klagen veel, ze klagen over het weer, over hoe ze zich voelen, eigenlijk..eigenlijk klagen mensen overal over.
Het is feitelijk het enige wat we als collectief echt goed kunnen.
Zo ook voetballers. Soms moeten die jongens wel 2 wedstrijden kort na elkaar spelen. Ja, soms spelen ze namelijk weleens 2 wedstrijden in een week tijd. 'Ohhhh' denkt u geschrokken! Dat is nogal wat!
Nou ik vind het watjes, want, een tennisser, dié heeft het pas zwaar!
Zomaar een week uit het leven van een tennisser;
Drie weken geleden heb je de beslissing genomen, je gaat je inschrijven voor hét regionale toernooi van het jaar. Iedereen die je kent doet mee, je wilt dus absoluut in top vorm zijn. Dát is het moment om te pieken.
Je hebt deze winter extra uren gemaakt in de hal. Want, als je op een snelle baan gewend raakt aan het tempo, heb je op het gemalen baksteen tijd over en dus een stap voor je concurrentie en kan je eindelijk eens winnen van die vervelende, altijd perfectionistische en licht arrogante Henkie.
Die overigens uitgerekend deze winter ervoor gekozen heeft om zijn trainingsuren te halveren en zich te focussen op andere bezigheden.
Dit moet dan mijn kans zijn om hem te kunnen verslaan. Elke nacht als ik naar bed ga en in slaap probeer te komen, zie ik mijzelf staan. Centre Court op de finale dag. Henkie heeft relatief makkelijk de eindronde gehaald. Ik daarentegen stond van alle spanning keer op keer minimaal 3uur op de baan. Maar nu niet, nu sta ik een set, 5-4 en 40-30 voor op mijn eigen service.
Het is 26°C, de lucht is blauw en de baan omringd met zeker 500 tennisliefhebbers. Een diepe zucht, 8 jaar geleden stond je ook hier, ook op matchpoint, maar toen ging het mis, na een lange rally sloeg Henkie de bal bijna wanhopig met zijn allerlaatste kracht naar de overkant en belandde de bal op de lijn. Achterkant van de lijn welteverstaan. En toen gebeurde er iets wat ik nog nooit had meegemaakt..kramp!
Het schoot er overal in en wilde maar niet weggaan. Opgave.. terwijl ik zo goed stond te spelen. Jarenlang dacht ik dat ik het eigenlijk nooit heb kunnen loslaten.
Maar dat gaat mij niet gebeuren, niet vandaag, niet nu. Ik stuiter de bal en nog een keer en nog vijf keer. Haal nog een keer diep adem, waarna ik de bal in de lucht gooi en vlak voor ik wil gaan slaan hoor ik ineens het geluid van mijn telefoon en schrik ik wakker uit mijn dagdroom... een e-mail. Ah, het is mijn eerste wedstrijd voor het langverwachte toernooi. Dinsdagavond 20:00uur speel ik mijn eerste wedstrijd. Meer kan ik niet opmaken uit het geautomatiseerde e-mailbericht. De dagen daarna wordt er op verschillende social media een hoop gegist over wie wie heeft geloot en wie er in de helft zou kunnen zitten van de alom gevreesde Henkie. De website van het toernooi bereikt elke dag weer een record aantal unieke clicks en de laatste puntjes op de i zetten blijkt lastiger dan gedacht omdat je dat het liefst doet nadat je weet tegen wie je moet spelen. En het zou nogal eens verkeerd kunnen uitpakken aangezien mijn resultaten in de competitie flink tegenvielen, met als dieptepunt het verlies van de oudste wedstrijdtennisser uit de regio, “opa John”, vanwege zijn grijze haren, complete set van bandages tegen bijna elke kwaal die je maar kunt oplopen en zijn 67 jaar van levenservaring hebben er niet voor gezorgd dat ik een goede rating had.
Maar dan ineens, toen ik de laptop wilde uitzetten, keek ik nog een laatste keer op de toernooi site. De schema's stonden erop en alsof dit moment al belangrijk en bepalend was, nam ik de tijd vòòr ik op onze categorie drukte.
Ik mocht gewoon niet in de helft van Henkie zitten. Ik weet namelijk dat ik zeker twee wedstrijden nodig heb om warm te draaien. Zucht, kom op, als ik nu al zenuwachtig wordt...
YES! YES! YES! En nog eens YESSS!!!
Ik sta onderin en begin tegen een voor mij onbekend persoon. Na een korte research kom ik erachter dat ik tegen een ventje van net 12 jaar moet die bijna 1,5 punt lager staat dan ik. Makkie! Niet vergeten een paar chupa chups in mijn tas te doen grapte ik tegen een goede vriend, die ook op dezelfde avond zijn eerste partij moet spelen, hij zal vast niet anders gewend zijn bij die kindertoernooitjes. De avond ervoor pak ik haast euforisch mijn tas in, controleer alle overgripjes en haal er zelfs een doekje doorheen wat na mijn bananen-incident toch echt wel een keer mocht. En ik besef mij dat dit het moet worden, zo'n makkelijke eerste ronde, ik kan zo naar de halve finale doorlopen. Ik heb een grijns die er maar niet vanaf lijkt te kunnen gaan. Na een flinke portie pasta stap ik in de auto op weg naar het tennispark. Ik voelde mij fit, ging speciaal ruim op tijd naar bed en heb zelfs die vieze groenten gegeten voor meer energie. Mijn partij staat op primetime gepland, wat betekend dat het park afgeladen zal zijn. Totdat het ineens keihard begint te regenen en binnen vijf minuten is er zoveel water gevallen dat buiten spelen niet meer mogelijk is en we de snelle binnen banen op moesten. Ach, wat kan mij nou gebeuren, ik moet tegen een knaapie wiens tennistas groter is dan hij zelf. Verliezen? Ik dacht er geen moment aan! Nadat mijn partij twee uur was uitgelopen en ik mijn warming-up heb gedaan op de tafeltennistafel, werd mijn naam omgeroepen.. Centre court! Als een ware prof liepen we samen naar de baan. Diezelfde baan waar gewonnen moest worden. Niet alleen ik dacht daar zo over. Ook het publiek, van zeker 100 man, rekende op winst.
Het begin was sterk, ik zat vanaf moment een in de wedstrijd en binnen 20 minuten was de eerste set binnen. Tot mijn tegenstander beter ging spelen en ik ging verslappen en ik opeens tegen een achterstand aan keek in de tweede set. Ach, wat maakt het uit, dan sta ik maar wat langer op de baan, dacht ik nog, ik heb alle controle. Maar binnen een uur had ik niet alleen de tweede set verloren, ik stond 1-5 achter en keek tegen een matchpoint achterstand aan.
De paar seconden die volgden zijn bij elke tennisser bekend. Het moment dat je beseft dat je op een punt na verwijderd bent van verlies. En dat je dus ineens alle controle kwijt bent. Snel schiet je te binnen dat alle trainingsuren, alle stapavonden die je hebt laten lopen, allemaal om hier, in deze week, te kunnen schitteren. En nu ben je een punt verwijderd van uitschakeling. Een pijnlijk moment die eigenlijk niet is te beschrijven. Het kan en mag gewoon niet gebeuren! Maar daar is het al te laat voor, de kleine jongeman slaat een harde service en verstijfd van alle bijkomende spanning probeer je nog de bal zo ontspannen mogelijk terug te slaan. Tevergeefs. Hij gaat in het net en dan dringt het tot je door. Je hebt verloren. Je hebt wat voor jou onmogelijk leek toch mogelijk gemaakt en nu lig je eruit. Geen volgende ronde, geen revanche tegen Henkie, niks.. helemaal niks.
Gebroken en ontfutseld en midden in de nacht slenter je van de baan af, alsof je in een andere wereld zit hoor je niet wat verschillende mensen uit het publiek tegen je zeggen. Je hoopt dat je wakker wordt en dat het allemaal niet echt gebeurd is, dat het een nare droom was. Maar als je de volgende ochtend wakker wordt blijkt dat het echt gebeurd is en het gevoel dat je dan hebt voelt erger aan dan de ergste kater.
Uit zelfmedelijden bel je je werk af. Je kunt nu niet met iemand praten, laat staan productief werkzaam zijn voor je baas, niet na gisteren. Het enige dat je wilt is slapen. Nadat ik een paar uur later opnieuw wakker wordt en het gevoel eerder erger is dan minder, gaat de telefoon. Het is mijn goede vriend die gisteren ook gespeeld heeft en anders dan ik, wel makkelijk gewonnen heeft. Hij had net te horen gekregen dat hij de volgende ronde niet hoeft te spelen. Wat bleek, dat kleine kereltje waar ik van verloor, is door het slechte weer van zijn fiets gevallen en precies op zijn goede pols.. gebroken! Minimaal twee maanden uit de roulatie.
Alsof mijn dag niet erger kon.
Het leven van een tennisser gaat niet over rozen!
